به گزارش خبرگزاری مهر، علیرضا دانشی از افزایش نفت درجا، ذخایر قابل استحصال و ظرفیت بالقوه تولید (PGC) در این شرکت خبر داد و گفت: مناطق نفت‌خیز جنوب به‌عنوان مهم‌ترین شرکت ملی نفت ایران در جایگاه مهمی از وظایف و مسئولیت‌ها قرار دارد و وجود حدود ۴۵ میدان با تنوع هیدروکربوری مختلف و ۶٠ مخزن از جمله دارایی‌های این شرکت به شمار می‌رود.
وی افزود: مناطق نفت‌خیز جنوب در عرصه‌های مختلف پس از شکل‌گیری دولت سیزدهم، برنامه‌ریزی‌های متعددی برای پویایی و رشد و تعالی صنعت نفت انجام داد که ابعاد مختلفی در پی داشت. از این برنامه‌ریزی‌ها می‌توان به پایداری، ارتقای تولید و رفع مشکل‌های مربوط به تأسیسات، مخازن و چاه‌ها اشاره کرد.
مدیرعامل شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب با اشاره به فعالیت‌های واحد مهندسی نفت در این شرکت به‌عنوان مرکزی علمی و تخصصی بیان کرد: طی برنامه‌ریزی‌های انجام شده در این واحد، تازه‌ترین اطلاعات و نقشه‌های میدان‌های نفتی تجزیه و تحلیل شدند و تحلیل‌های تازه با نگاهی دقیق و مهندسی انجام شد، در نتیجه این تحلیل‌ها نفت درجا به‌عنوان یکی از مهم‌ترین پارامترهای مخازن به‌طور قابل توجهی افزایش یافت.
دانشی ادامه داد: حجم نفت درجا و ذخایر قابل بازیافت در مخازن نفتی اهواز آسماری، اهواز بنگستان، آب تیمور بنگستان، منصوری بنگستان، بالارود آسماری و شهبازان، بی‌بی‌حکیمه (آسماری و بنگستان) و گچساران خامی طی دو سال گذشته با رشد جهشی روبه‌رو شد و حجم نفت درجا و ذخایر بازیافت اولیه در این میدان‌ها به ترتیب ۱۴.۸۹ و ۶.١ میلیارد بشکه افزایش یافت به عبارتی میزان نفت درجا و ذخایر اولیه شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب در سال ۱۴۰۱ به ترتیب ۴.۱ و ۷.۴ درصد افزایش داشته است.
به گفته وی، اهمیت این حجم افزایش ذخایر هنگامی روشن می‌شود که با کل ذخایر اثبات‌شده چند کشور مقایسه کنیم، برای نمونه، کل ذخایر اثبات‌شده کشور الجزایر ۱۲ میلیارد، نروژ ۸ میلیارد، عمان ۵.۵ میلیارد و مالزی ۳.۶ میلیارد بشکه است و این مقدار افزایش ذخایر معادل ۶ سال تولید حداکثری مناطق نفت‌خیز جنوب است.
مدیرعامل شرکت ملی مناطق نفت‌خیز جنوب تصریح کرد: در سال ۱۴۰۲ با افزایش ذخایر قابل استحصال ظرفیت بالقوه تولید (PGC) در مخازن نفتی مناطق نفت‌خیز جنوب تا روزانه ۳۰۸ هزار بشکه افزایش یافته است که این رقم نشان‌دهنده افزایش ۹ درصدی این عدد برای مخازن تحت سرپرستی است.
دانشی اعلام کرد: نفت درجای مخزن در واقع حجم کل نفت موجود در مخزن است که بر اساس اطلاعات برداشت‌شده از مخزن، محاسبه و با کسب اطلاعات تازه روزآمد می‌شود، مقدار ذخایر قابل استحصال حجمی از نفت درجا است که با سناریوی تعیین شده تولید (تخلیه طبیعی، تزریق گاز یا تزریق آب) در طول عمر مخزن قابل تولید است.
وی با اشاره به اینکه همه طرح‌های توسعه‌ای مخازن بر اساس ظرفیت بالقوه تولید میدان PGC بنا شده‌اند و موتور محرکه سازمان به‌شمار می‌رود، گفت: هرگونه برنامه‌ریزی برای اقدام‌های روزمینی و زیرزمینی بر اساس این عدد برنامه‌ریزی می‌شود، PGC در واقع دبی بهینه محاسبه شده فنی اقتصادی است که چشم‌انداز تولید مخزن است و همه برنامه‌ریزی‌های تولید (کوتاه‌مدت و بلندمدت) برای بالفعل کردن این ظرفیت بالقوه انجام می‌شود.
نظر شما